Λευκά κολάρα με βρώμικα χέρια

Μόνο στην Ελλάδα του ΓΑΠ, στην Ελλάδα των CDO’s, στην Ελλάδα της ασυδοσίας, γράφτηκε από την ΕΛΣΤΑΤ η πρόσκαιρη ζημία ως χρέος και μάλιστα άμεσα απαιτητό. Ξαποστέλνοντας ένα κράτος και μια κοινωνία στον Καιάδα της φτώχειας.

Παρά το ότι η χώρα μας στην κατάταξη ανήκε στις ανεπτυγμένες Ευρωπαϊκές οικονομίες, δεν είχαν γίνει κατανοητές οι εξελίξεις και ο τρόπος που δουλεύει το σύγχρονο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Δυστυχώς, εξίσου άγνοια είχαν και έχουν τα τραπεζικά στελέχη με τα οποία έρχονται σε καθημερινή επαφή άνθρωποι και επιχειρήσεις.

Δεν είναι ανεξήγητο. Διότι τι είδους υπηρεσίες και τι είδους κατάρτιση να έχει το προσωπικό τραπεζών, που ο ρόλος του περιοριζόταν στο να διακινεί συντάξεις και να πωλει αφειδώς πιστωτικές κάρτες και στεγαστικά δάνεια;

Ειδικά στις κρατικές τράπεζες όπως η Αγροτική π.χ.

Αυτό το καθεστώς συλλογικής άγνοιας της λειτουργίας της σύγχρονης τραπεζικής αγοράς, επέτρεψε σε κάποιους να κερδοσκοπήσουν να θησαυρίσουν και να εγκληματήσουν εις βάρος της χώρας, οδηγώντας την στην τεχνητή χρεοκοπία.

Αυτό το καθεστώς επέτρεψε την δημιουργία και την ανάδειξη κάποιων αυτοαποκαλούμενων τραπεζιτών, που χρηματοδότησαν τους «νταβατζήδες» και την διαπλοκή -που εν τέλει μάλλον αυτοί την δημιούργησαν- με προσλήψεις στις τράπεζες και μοιράζοντας λεφτά των καταθετών και του Δημόσιου σε κόμματα και επιλεκτικά σε επιχειρήσεις.

Απαξιώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την επιχειρηματικότητα και δίνοντας την ευκαιρία σε επιτήδειους της «πολιτικής» και της «δημοσιογραφίας», να μετονομάζουν το οικονομικό έγκλημα σε «σοσιαλιστική» και φιλολαϊκή πολιτική.

Μέσα σε αυτό το κλίμα -που παρά την ένδεια συνεχίζεται όπως φαίνεται ακόμη- ο κόσμος αντιλήφθηκε μαζικά την ύπαρξη του χρηματιστήριου γύρω στο 2000 και μάλιστα του δόθηκε να καταλάβει -από τους ίδιους πάλι επιτήδειους- ότι είναι κάτι σαν ένα παιχνίδι που παράγει αδιάκοπα χρήματα.

Μετά την χρηματιστηριακή κατάρρευση το 2001 που συνέπεσε και με την ένταξη μας στην ΟΝΕ, μέσω του περίφημου swap Σημίτη -αυτό που η παράνομη πρόσθεση του στο χρέος διερευνάται από την δικαιοσύνη μεταξύ των άλλων- οι άνθρωποι όπως μαζικά προσήλθαν στην χρηματαγορά έτσι και μαζικά την απαξίωσαν.

Παρά ταύτα την ιδία χρονική περίοδο ιδρύεται στην Αθήνα και το χρηματιστήριο παραγώγων, στο οποίο διαπραγματεύονται τα παράγωγα που είναι όπως τα περιγράφει το χρηματιστήριο Αθηνών:

«Το Χρηματιστήριο Αθηνών διευρύνει συνεχώς τις επενδυτικές επιλογές που προσφέρει η ελληνική αγορά παραγώγων σχεδιάζοντας νέα σύγχρονα χρηματοοικονομικά εργαλεία που καλύπτουν τις ανάγκες της ελληνικής και διεθνούς επενδυτικής κοινότητας.

Τα παράγωγα προϊόντα είναι προθεσμιακές συμβάσεις που διαπραγματεύονται συνεχώς σε οργανωμένη αγορά και μέσω των οποίων μπορούν οι επενδυτές να απεικονίσουν μελλοντικές προσδοκίες για την αξία ενός υποκείμενου περιουσιακού στοιχείου ή ενός δείκτη.»

Σε αυτή ακριβώς την κατηγορία οικονομικών προϊόντων ανήκει και το περίφημο swap των 21δις που πρόσθεσε η ΕΛΣΤΑΤ του κ Γεωργίου στο χρέος,  εκτινάσσοντάς το στο 115% και μετατρέποντάς το σε άμεσα απαιτητό.

Το άμεσα απαιτητό είναι και το «μυστικό» των μνημονίων και του PSI.

Μια στιγμιαία αποτίμηση του swap, έγινε άμεση απαίτηση κατά παρέκκλιση της λογικής και κατά παράβαση κάθε τραπεζικού και λογιστικού νόμου και κανονισμού.

Δεν δικαιολογείται η άγνοια και η σιωπή από την τότε ηγεσία των αρμόδιων εποπτικών αρχών, της Τράπεζας της Ελλάδος και της επιτροπής Κεφαλαιαγοράς δλδ.

Όμως στην Ελλάδα -και το γνωρίζει από προσωπική πείρα και ο τελευταίος Έλληνας- οι εποπτικές αρχές και οι τάχατις ανεξάρτητες αρχές, όπως και η ΕΛΣΤΑΤ, λειτουργούσαν κατά κανόνα υπό το καθεστώς εντεταλμένης υπηρεσίας.

Τις αποφάσεις τους και τις «έρευνες» τους τις υπαγόρευε η ανάγκη του εκφοβισμού και της εξουδετέρωσης επιχειρήσεων και πολιτικών που η διαπλοκή θεωρούσε ανταγωνιστικές της.

Έρχεται λοιπόν η ελληνική δικαιοσύνη μέσω του πορίσματος του Άρειου Πάγου και διαπιστώνει τα αυτονόητα:

Ότι και στην Ελλάδα ως Ευρωπαϊκή χώρα και μέλος της ευρωζώνης ο καθένας,  είτε υπηρεσία, είτε ανεξάρτητη αρχή δεν γραφεί στον ισολογισμό της χώρας όπως και ότι του καπνίσει.

Επειδή τα οικονομικά στοιχεία του κράτους, έσοδα-έξοδα, τα χρέη, τα κέρδη και οι ζημίες πρέπει να καταγράφονται υποχρεωτικά όπως προβλέπεται από το Ευρωπαϊκό Σύστημα Εθνικών και Περιφερειακών Λογαριασμών (ΕΣΛ 1995) που είναι:

«Ένα κοινό πλαίσιο για τους λογαριασμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης .

Το Ευρωπαϊκό Σύστημα Εθνικών και Περιφερειακών Λογαριασμών (ΕΣΛ 1995) ικανοποιεί τις απαιτήσεις αυτές. Το ΕΣΛ 1995 είναι μια σειρά συνεπών μακροοικονομικών λογαριασμών που βασίζονται σε πλήρεις και εναρμονισμένες έννοιες, ορισμούς, ονοματολογίες και λογιστικούς κανόνες. Επιτρέπει να παρακολουθούνται όλες οι κύριες οικονομικές ροές: παραγωγή, κατανάλωση νοικοκυριών, κατανάλωση του δημοσίου, εξαγωγές και εισαγωγές, μισθοί, κέρδη, φόροι, δυνατότητες ή ανάγκες χρηματοδότησης. Οι ροές αυτές υπολογίζονται τόσο σε ετήσια και τριμηνιαία βάση, όσο και σε επίπεδο χώρας, περιφέρειας και Ευρωπαϊκής Ένωσης.», μας λέει η ίδια η Eurostat.

Και πολύ σωστά λοιπόν διαπιστώνει στο πόρισμά του o Άρειος Πάγος ( Απόφαση 1331/2016) ότι οι ζημίες ή τα κέρδη από -«Τα παράγωγα προϊόντα είναι προθεσμιακές συμβάσεις που διαπραγματεύονται συνεχώς» – swap όπως και επίσης οι ζημίες η τα κέρδη από τις ΔΕΚΟ δεν καταγράφονται στο χρέος με θετικό η αρνητικό πρόσημο.

Π.χ. Μια επιχείρηση ή ένα νοικοκυριό ή το κράτος δανείζεται 100.000 ευρώ για εξοπλισμό και λειτουργικά και από αυτά τα χρήματα αγοράζει και ένα αυτοκίνητο.

Εάν για κάποιο λόγο το αυτοκίνητο χαλάσει και η επισκευή του κοστίζει 1000 ευρώ η ζημία αυτή δεν μεταβάλει το ύψος του χρέους και δεν το κάνει 101.000 ευρώ.

Όπως επίσης και εάν από την χρήση του αυτοκινήτου προκύψει κέρδος 1000 ευρώ πάλι δεν μεταβάλλεται το ύψος του χρέους στις 99.000.

Και όσον αφορά τις ΔΕΚΟ, πολύ όμως περισσότερο όσον αφορά τα swap.

Εκεί τα πράγματα είναι ποιο καθαρά. Επί του προκείμενου στο χρέος της χώρας προστεθήκαν πλασματικές ΖΗΜΙΕΣ από μια σύμβαση ανταλλαγής νομισμάτων (στοίχημα), της οποίας το συνολικό της αποτέλεσμα θα γινόταν γνωστό στους αντισυμβαλλόμενους Ελληνική δημοκρατία και Deutsche bank στην λήξη της.

Δηλαδή το 2037.

Για να είναι απολύτως κατανοητό:

Ας θεωρήσουμε σωστό ότι η τρέχουσες ζημίες το 2009 ήταν 21 δις.

Τίθεται το ερώτημα: Αφού οι ζημιές αυτές δεν προέρχονται από τα ομόλογά σου (τον δανεισμό) και το ύψος του χρέους εξαρτάται από προκαθορισμένη χρονικά σταδιακή αποπληρωμή των ομολογιακών και άλλων τύπων δάνειων,  που έχεις ως Ελληνική δημοκρατία, πως είναι δυνατόν να προσθέσεις το ποσόν της ζημίας στις δανειακές σου υποχρεώσεις και σε ποια χρονική στιγμή;

Φυσικά ισχύει και το αντίστροφο: Εάν είχες κέρδη 21 δις από αυτή την συμφωνία, από αυτήν την δραστηριότητα, πώς θα τα αφαιρούσες από τις δανειακές σου υποχρεώσεις και σε ποια χρονική στιγμή;

Επειδή λοιπόν δεν γίνεται ούτε το ένα ούτε το άλλο, τα θετικά η αρνητικά αποτελέσματα πάνε στο «ταμείο», στην χρήση, στα αποτελέσματα χρήσεως.

Έτσι ακριβώς προβλέπει και η ΕΛΣ 95, έτσι υπολογίζουν αυτά τα αποτελέσματα οι νοικοκυραίοι και οι λογιστές και για τις επιχειρήσεις και για τα νοικοκυριά και στην Ευρώπη και στην Αφρική.

Μόνο στην Ελλάδα του ΓΑΠ, στην Ελλάδα των CDO’s, στην Ελλάδα της ασυδοσίας, γράφτηκε από την ΕΛΣΤΑΤ η πρόσκαιρη ζημία ως χρέος και μάλιστα άμεσα απαιτητό. Ξαποστέλνοντας ένα κράτος και μια κοινωνία στον Καιάδα της φτώχειας.

Μόνο σε αυτή τη χώρα αν χάσεις  ή κερδίσεις στο στοίχημα της Κυριακής το προσθέτεις ή το αφαιρείς στο δάνειά σου από την τράπεζα και μόνο σε αυτή τη χώρα το προσθέτεις ή το αφαιρείς πριν την Κυριακή.

Αυτά για να είναι απόλυτα κατανοητό πώς μας χρεοκόπησαν στην στιγμή και με τον τρόπο που ήθελαν.

Τώρα ποιοι το έκαναν πώς το έκαναν; Ποιοι έβγαλαν θησαυρούς από αυτή την κλασική χρηματιστηριακή κομπίνα;

Κομπίνα που τους απέδωσε, επειδή αξιοποίησαν γρήγορα και έξυπνα την πρόσκαιρη άγνοια της δικαιοσύνης, αλλά κυρίως με την συγκάλυψη και παρασιώπησή της από τις εποπτικές αρχές.

Τώρα, έστω με το πόρισμα (1331/2016) του Αρείου Πάγου, ανοίγει ο δρόμος για να αποκαλυφθούν και να προσωποποιηθούν τα λευκά κολάρα με τα βρώμικα χέρια.