Ένα σκάνδαλο που οδήγησε και στην επίσπευση της πτώσης Καραμανλή,ώστε να πληρωθεί από πρόσωπα που μετείχαν στην συμμορία Σημίτη.Πόσο τυχαίο είναι λοιπόν ότι από τον Νοέμβριο του 2009 που πληρώθηκε η πρώτη δόση, υπουργοί οικονομικών ήταν οι ακόλουθοι:
Γιωργος Παπακωνσταντινου – στενός συμβουλος του Σημιτη
Βαγγέλης Βενιζέλος – υπουργός του Σημίτη
Γιάννης Στουρνάρας – στενός σύμβουλος ΣημίτηΓκίκας Χαρδούβελης – στενός σύμβουλος Σημίτη.
Πόσο τυχαίο είναι λοιπόν οτι και οι τέσσερις υπουργοί τριών κυβερνήσεων, ήταν αχυράνθρωποι του Σημίτη;
Πόσο τυχαίο είναι ότι και οι τέσσερις πλήρωναν νύχτα τις δόσεις χωρίς κανείς να μιλά από τα διεφθαρμένα ΜΜΕ»;
► Για να «εξαφανίσει» χρέος 2,8 δισ. (ο... «καταλληλότερος») χρέωσε την πατρίδα με επιπλέον 16 δισ. ευρώ και «χάρισε» στην Goldman Sachs 600.000.000 για την «εξυπηρέτηση»
► Η αλχημεία που βαπτίστηκε «πολιτική απόφαση» για να γίνει δεκτή η χώρα στην ΟΝΕ
► Ο ρόλος του δήμιου Τόμσεν και του υπόδικου Γεωργίου (της ΕΛ.ΣΤΑΤ.)
► Η αλχημεία που βαπτίστηκε «πολιτική απόφαση» για να γίνει δεκτή η χώρα στην ΟΝΕ
► Ο ρόλος του δήμιου Τόμσεν και του υπόδικου Γεωργίου (της ΕΛ.ΣΤΑΤ.)
Η Ελλάδα είναι το μοναδικό κράτος της ευρωζώνης που πλήρωσε προκαταβολικά (5 δισ. ετησίως από το 2010 έως το 2014) τις ενδεχόμενες ζημίες από «στοίχημα» που θα έληγε μετά από 20 ολόκληρα χρόνια. Απίστευτο και όμως αληθινό
Από Ειδικό Συνεργάτη
Οι χώρες -και μάλιστα του σκληρού πυρήνα της Ε.Ε., όπως η δική μας- δεν χρεοκοπούν μέσα σε μια νύχτα, αν δεν υπάρξει συνδυασμός παραγόντων και μεθοδεύσεων. Σοβαρότατος παράγοντας του τρόπου και της μεθοδολογίας μέσω της οποίας οδηγήθηκε η χώρα στο κενό είναι η υπόθεση της ΕΛ.ΣΤΑΤ., συστατικό μέρος της οποίας είναι το περίφημο swap του 2001.
Μέσω του συνυπολογισμού του swap στο χρέος της χώρας προστέθηκαν σε αυτό αναδρομικά 21 δισ., εκτινάσσοντάς το στο 15% του ΑΕΠ, τα οποία ο κ. Τόμσεν μάς υποχρέωσε να πληρώσουμε με ετήσια δόση των 5,1 δισ. από το 2010-2014.
Επρεπε το ως άνω swap να συνυπολογιστεί στο χρέος; (Ας κρίνει ο αναγνώστης)
Η λέξη swap σημαίνει ανταλλαγή. Πρόκειται για συνήθη τραπεζική δραστηριότητα και πολλοί πολίτες την έχουν συναντήσει στις δανειακές συναλλαγές και τις διαπραγματεύσεις με τις τράπεζές τους. Είναι η περίφημη πρόταση που συνήθως έκαναν οι τράπεζες στους πελάτες τους, οφειλέτες δανείων.
Η πρόταση ήταν διατυπωμένη ως ακολούθως: «Να αλλάξουν, π.χ., το κυμαινόμενο επιτόκιο του δανείου τους με σταθερό επιτόκιο ή να αλλάξουν το νόμισμα του δανείου από ευρώ σε δολάριο, ελβετικό φράγκο κ.λπ.». Να κάνουν, δηλαδή, ανταλλαγή (swap) είτε επιτοκίων είτε στο νόμισμα του οφειλόμενου ποσού από το στεγαστικό ή το επιχειρηματικό δάνειό τους.
Συγκεκριμένα: Στις περιπτώσεις αυτών των δανείων επί της κύριας σύμβασης δανείου δημιουργείται και μια νέα σύμβαση αποπληρωμής του κεφαλαίου (παράγωγη σύμβαση - derivative). Κάποιος λοιπόν -επιχείρηση ή ιδιώτης είτε η ελληνική δημοκρατία-δανείστηκε ένα ποσό, π.χ. 1.000 δολάρια, με αποπληρωμή σε ισόποσες δόσεις δεκαετίας.
Ανύπαρκτο κεφάλαιο
Η τράπεζα τού προτείνει μια νέα ξεχωριστή σύμβαση επί ενός ανύπαρκτου κεφαλαίου νοητά ισόποσου με το ύψος του δανείου. Των 1.000 ευρώ δηλαδή. Προτείνει ακριβώς στον πελάτη τα εξής: Αν τα 1.000 ευρώ σου ήταν σε γιεν και επειδή το γιεν τώρα είναι χαμηλά, θα μπορούσες να
επωφεληθείς από την άνοδο της τιμής του σε σχέση με το δολάριο και εν τέλει να σου κοστίσει το δάνειο λιγότερα χρήματα, αφού θα αφαιρέσεις τα κέρδη σου από την οφειλή σου απέναντί μου...
Υπογράφουν λοιπόν νέα σύμβαση ανταλλαγής (swap), που δεν έχει σχέση φυσικά με τη σύμβαση του αρχικού δανείου, στην οποία συμφωνούν ότι όσο «τοις εκατό» έχει ανέβει η αξία του γιεν σε σχέση με το δολάριο την «τάδε» ώρα και «τάδε» μέρα του χρόνου από την αξία που είχε το γιεν όταν υπογράφηκε η σύμβαση, τη διαφορά -το κέρδος- σ' το δίνω εγώ, η τράπεζα. Αν όμως τη συγκεκριμένη ημέρα και ώρα έχει πέσει η αξία του γιεν σε σχέση με το δολάριο, με πληρώνεις εσύ, πελάτη μου.
Αν η σύμβαση ανταλλαγής swap είχε υπογραφεί την πρώτη Ιανουαρίου και την πρώτη Ιανουαρίου του επόμενου έτους το γιεν είχε ανέβει κατά 5% σε σχέση με το δολάριο, η τράπεζα έπρεπε να πιστώσει - πληρώσει 5 δολάρια στον λογαριασμό του πελάτη. Αντίθετα, αν το γιεν είχε υποχωρήσει 5% σε σχέση με το δολάριο, ο πελάτης έπρεπε να πληρώσει 5 ευρώ στον δανειστή - τράπεζά του.
Η αξία
Και οι δύο πλευρές, τράπεζα και πελάτης, ελπίζουν ότι θα κερδίσουν από αυτήν τη συμφωνία-στοίχημα, η οποία έχει την ίδια διάρκεια με το δάνειο και το αριθμητικό νούμερο υπολογισμού της είναι το ίδιο με το ποσό του δανείου.
Το μόνο που συνδέει το δάνειο και το ποσό που πρέπει να αποπληρωθεί από τον δανειζόμενο όπως το περιγράφει η δανειακή σύμβασή του είναι το ότι η νέα σύμβαση ως αριθμό και μόνο για υπολογιστικούς λόγους εκλαμβάνει ως βάση υπολογισμού το ποσό του δανείου. Τον αριθμό 1.000 από το παράδειγμά μας.
Εν κατακλείδι, ο οφειλέτης -διότι αυτός μας ενδιαφέρει- σκέπτεται: «Αν βγω κερδισμένος από αυτό το στοίχημα που έγινε αριθμητικά επί του ποσού του δανείου μου θα αυξήσω τα έσοδά μου και θα αποπληρώσω πιο εύκολα τη δανειακή υποχρέωσή μου».
Σε καμία περίπτωση όμως -και αυτό είναι το σημαντικό- η τράπεζα -και πολύ περισσότερο ο οφειλέτης- δεν μπορούν να προσθέσουν ή να αφαιρέσουν από την αξία του δανείου μελλοντικά κέρδη ή ζημίες, γιατί, πολύ απλά, δεν τα γνωρίζουν εκ των πρότερων.
Πολύ δε περισσότερο, όταν τα όποια οικονομικά αποτελέσματα (θετικά/αρνητικά) προέρχονται από άλλη, ξένη της δανειακής συμβάσεως, οικονομική συμφωνία. Μόνο εκτιμήσεις μπορεί να κάνουν και να ελπίζει ο καθένας ξεχωριστά ότι αυτός θα είναι ο κερδισμένος από τη νέα σύμβαση-στοίχημα swap στη λήξη της.
Τι ακριβώς συνέβη το έτος 2000, εν όψει της ένταξης της χώρας στην ΟΝΕ, και το περίφημο swap «Σημίτη»; Επειδή το ύψος του δημόσιου χρέους (στο 103,5%) δεν επέτρεπε την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ, η τότε κυβέρνηση, θεωρώντας ως νοητό, αριθμητικό κεφάλαιο το σύνολο των υποχρεώσεων της Ελλάδος, το αντάλλαξε από δολάρια σε γιεν με αντισυμβαλλόμενο την Deutsche Bank και διαμεσολαβητή την Goldman Sachs.
Υπέγραψε λοιπόν μια νέα οικονομική συμφωνία τριακονταετούς διάρκειας, με αριθμητική βάση το ποσό του δημόσιου χρέους. Στη συμφωνία εκείνη το κράτος κέρδιζε, αν έχανε το δολάριο έναντι του γιεν και έχανε με το αντίστροφο.
Επειδή όμως ο κύριος σκοπός που υπαγόρευσε την υπογραφή της ήταν η μείωση του δημόσιου χρέους (για να εκπληρωθεί το κριτήριο ένταξης) εξέλαβε παράτυπα τις τιμές που είχε το γιεν αναδρομικά (τιμές ανά έτος 1995-2000), τότε που το γιεν εκινείτο ανοδικά έναντι του δολαρίου.
Με δυο λόγια, η συμφωνία υπογράφτηκε το 2000, όμως είχε αναδρομική ισχύ πενταετίας. Αυτή η εξόφθαλμη παρατυπία (παρανομία;) θεωρήθηκε πολιτική απόφαση.
Εχουμε λοιπόν δύο ξεχωριστά πράγματα:
Α) Την οφειλή του εξωτερικού όπως την προβλέπουν οι αρχικές συμβάσεις και ομόλογα, η οποία δεν αλλάζει.
Β) Τη μετατροπή της οφειλής σε πλασματικό (νοητό κεφάλαιο) ποσό επί του οποίου πραγματοποιείται η ανταλλαγή swap νομισμάτων ανάμεσα στο Δημόσιο και στην Deutsche Bank.
Με δυο λόγια, αυτά που χρωστάς θα τα πληρώσεις με τον τρόπο, το νόμισμα και στον χρόνο που έχεις συμφωνήσει με τους δανειστές σου.
Το ποσό που χρωστάς στους δανειστές το εκλαμβάνεις ως ΝΟΗΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ και επ' αυτού στοιχηματίζεις (gambling) σε άλλο νόμισμα και σε νομισματική ισοτιμία FOREX, αφού βέβαια υπογράψεις με αντισυμβαλλόμενους τη συμφωνία ανταλλαγής (swap), η οποία περιγράφει τους όρους του στοιχήματος.
Με αυτήν την οικονομική αλχημεία που βαφτίστηκε «πολιτική απόφαση» μπήκαμε στην ΟΝΕ. Εν συνεχεία όμως η συμφωνία -υπενθυμίζουμε ότι είχε τριακονταετή διάρκεια- αυτή παρήγαγε ετησίως ζημίες λόγω της υποχώρησης του γιεν έναντι του δολαρίου και το 2009 ήταν 21 δισ. ευρώ. Το ποσό αυτό συμπεριέλαβαν ο κ. Γεωργίου και ο κ. Τόμσεν στο χρέος επί ΓΑΠ, εκτινάσσοντάς στο 115% του ΑΕΠ και κατά συνέπεια χρεοκοπήσαμε και λογιστικά.
Ο κ. Τόμσεν μάς υποχρέωσε να τα εξοφλήσουμε καταβάλλοντας 5 δισ. ετησίως (2010-2014).
Πρόσθεσαν στο χρέος της χώρας το πρόσκαιρο οικονομικό αποτέλεσμα μιας πολιτικής (παράνομης;) συμφωνίας, της οποίας το πραγματικό αποτέλεσμα θα φανεί στη λήξη της, το 2030.
Και αυτό κατά παράβαση κάθε κοινοτικού λογιστικού (ΕΛΣ 95) και τραπεζικού κανονισμού αλλά και κατά παράβαση της κοινής λογικής. Διότι είναι αδύνατον να προσθαφαιρείς στις υποχρεώσεις σου τα αποτελέσματα ενός στοιχήματός σου, τα οποία ακόμη δεν τα γνωρίζεις.
Γι' αυτόν τον λόγο τις ετήσιες ενδεχομένως ζημίες από τα swap οι τράπεζες και τα κράτη τις καταγράφουν στις αποσβέσεις στον ισολογισμό τους και όχι στις οφειλές.
Εμείς είμαστε το μοναδικό κράτος στην ευρωζώνη που πλήρωσε προκαταβολικά την ενδεχόμενη χασούρα από ένα στοίχημα swap που θα έληγε ύστερα από 20 χρόνια!
Επειδή όμως αυτοί που το έκαναν σκέφτηκαν και τις ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες τους (που δειλά και αργοπορημένα άρχισαν να προσωποποιούνται) έστησαν για «ξεκάρφωμα» και την Εξεταστική Πρωτόπαπα - Παναρίτη για τα δομημένα ομόλογα, η οποία κατέληξε στο εξής αμίμητο και μοναδικό σε όλη την ευρωζώνη «πόρισμα»: Το swap-στοίχημα αποτελεί μέρος της αξίας των δανειακών συμβάσεων (ομολόγων)!
Επρεπε το ως άνω swap να συνυπολογιστεί στο χρέος; (Ας κρίνει ο αναγνώστης)
Η λέξη swap σημαίνει ανταλλαγή. Πρόκειται για συνήθη τραπεζική δραστηριότητα και πολλοί πολίτες την έχουν συναντήσει στις δανειακές συναλλαγές και τις διαπραγματεύσεις με τις τράπεζές τους. Είναι η περίφημη πρόταση που συνήθως έκαναν οι τράπεζες στους πελάτες τους, οφειλέτες δανείων.
Η πρόταση ήταν διατυπωμένη ως ακολούθως: «Να αλλάξουν, π.χ., το κυμαινόμενο επιτόκιο του δανείου τους με σταθερό επιτόκιο ή να αλλάξουν το νόμισμα του δανείου από ευρώ σε δολάριο, ελβετικό φράγκο κ.λπ.». Να κάνουν, δηλαδή, ανταλλαγή (swap) είτε επιτοκίων είτε στο νόμισμα του οφειλόμενου ποσού από το στεγαστικό ή το επιχειρηματικό δάνειό τους.
Συγκεκριμένα: Στις περιπτώσεις αυτών των δανείων επί της κύριας σύμβασης δανείου δημιουργείται και μια νέα σύμβαση αποπληρωμής του κεφαλαίου (παράγωγη σύμβαση - derivative). Κάποιος λοιπόν -επιχείρηση ή ιδιώτης είτε η ελληνική δημοκρατία-δανείστηκε ένα ποσό, π.χ. 1.000 δολάρια, με αποπληρωμή σε ισόποσες δόσεις δεκαετίας.
Ανύπαρκτο κεφάλαιο
Η τράπεζα τού προτείνει μια νέα ξεχωριστή σύμβαση επί ενός ανύπαρκτου κεφαλαίου νοητά ισόποσου με το ύψος του δανείου. Των 1.000 ευρώ δηλαδή. Προτείνει ακριβώς στον πελάτη τα εξής: Αν τα 1.000 ευρώ σου ήταν σε γιεν και επειδή το γιεν τώρα είναι χαμηλά, θα μπορούσες να
Υπογράφουν λοιπόν νέα σύμβαση ανταλλαγής (swap), που δεν έχει σχέση φυσικά με τη σύμβαση του αρχικού δανείου, στην οποία συμφωνούν ότι όσο «τοις εκατό» έχει ανέβει η αξία του γιεν σε σχέση με το δολάριο την «τάδε» ώρα και «τάδε» μέρα του χρόνου από την αξία που είχε το γιεν όταν υπογράφηκε η σύμβαση, τη διαφορά -το κέρδος- σ' το δίνω εγώ, η τράπεζα. Αν όμως τη συγκεκριμένη ημέρα και ώρα έχει πέσει η αξία του γιεν σε σχέση με το δολάριο, με πληρώνεις εσύ, πελάτη μου.
Αν η σύμβαση ανταλλαγής swap είχε υπογραφεί την πρώτη Ιανουαρίου και την πρώτη Ιανουαρίου του επόμενου έτους το γιεν είχε ανέβει κατά 5% σε σχέση με το δολάριο, η τράπεζα έπρεπε να πιστώσει - πληρώσει 5 δολάρια στον λογαριασμό του πελάτη. Αντίθετα, αν το γιεν είχε υποχωρήσει 5% σε σχέση με το δολάριο, ο πελάτης έπρεπε να πληρώσει 5 ευρώ στον δανειστή - τράπεζά του.
Η αξία
Και οι δύο πλευρές, τράπεζα και πελάτης, ελπίζουν ότι θα κερδίσουν από αυτήν τη συμφωνία-στοίχημα, η οποία έχει την ίδια διάρκεια με το δάνειο και το αριθμητικό νούμερο υπολογισμού της είναι το ίδιο με το ποσό του δανείου.
Το μόνο που συνδέει το δάνειο και το ποσό που πρέπει να αποπληρωθεί από τον δανειζόμενο όπως το περιγράφει η δανειακή σύμβασή του είναι το ότι η νέα σύμβαση ως αριθμό και μόνο για υπολογιστικούς λόγους εκλαμβάνει ως βάση υπολογισμού το ποσό του δανείου. Τον αριθμό 1.000 από το παράδειγμά μας.
Εν κατακλείδι, ο οφειλέτης -διότι αυτός μας ενδιαφέρει- σκέπτεται: «Αν βγω κερδισμένος από αυτό το στοίχημα που έγινε αριθμητικά επί του ποσού του δανείου μου θα αυξήσω τα έσοδά μου και θα αποπληρώσω πιο εύκολα τη δανειακή υποχρέωσή μου».
Σε καμία περίπτωση όμως -και αυτό είναι το σημαντικό- η τράπεζα -και πολύ περισσότερο ο οφειλέτης- δεν μπορούν να προσθέσουν ή να αφαιρέσουν από την αξία του δανείου μελλοντικά κέρδη ή ζημίες, γιατί, πολύ απλά, δεν τα γνωρίζουν εκ των πρότερων.
Πολύ δε περισσότερο, όταν τα όποια οικονομικά αποτελέσματα (θετικά/αρνητικά) προέρχονται από άλλη, ξένη της δανειακής συμβάσεως, οικονομική συμφωνία. Μόνο εκτιμήσεις μπορεί να κάνουν και να ελπίζει ο καθένας ξεχωριστά ότι αυτός θα είναι ο κερδισμένος από τη νέα σύμβαση-στοίχημα swap στη λήξη της.
Τι ακριβώς συνέβη το έτος 2000, εν όψει της ένταξης της χώρας στην ΟΝΕ, και το περίφημο swap «Σημίτη»; Επειδή το ύψος του δημόσιου χρέους (στο 103,5%) δεν επέτρεπε την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ, η τότε κυβέρνηση, θεωρώντας ως νοητό, αριθμητικό κεφάλαιο το σύνολο των υποχρεώσεων της Ελλάδος, το αντάλλαξε από δολάρια σε γιεν με αντισυμβαλλόμενο την Deutsche Bank και διαμεσολαβητή την Goldman Sachs.
Υπέγραψε λοιπόν μια νέα οικονομική συμφωνία τριακονταετούς διάρκειας, με αριθμητική βάση το ποσό του δημόσιου χρέους. Στη συμφωνία εκείνη το κράτος κέρδιζε, αν έχανε το δολάριο έναντι του γιεν και έχανε με το αντίστροφο.
Επειδή όμως ο κύριος σκοπός που υπαγόρευσε την υπογραφή της ήταν η μείωση του δημόσιου χρέους (για να εκπληρωθεί το κριτήριο ένταξης) εξέλαβε παράτυπα τις τιμές που είχε το γιεν αναδρομικά (τιμές ανά έτος 1995-2000), τότε που το γιεν εκινείτο ανοδικά έναντι του δολαρίου.
Με δυο λόγια, η συμφωνία υπογράφτηκε το 2000, όμως είχε αναδρομική ισχύ πενταετίας. Αυτή η εξόφθαλμη παρατυπία (παρανομία;) θεωρήθηκε πολιτική απόφαση.
Εχουμε λοιπόν δύο ξεχωριστά πράγματα:
Α) Την οφειλή του εξωτερικού όπως την προβλέπουν οι αρχικές συμβάσεις και ομόλογα, η οποία δεν αλλάζει.
Β) Τη μετατροπή της οφειλής σε πλασματικό (νοητό κεφάλαιο) ποσό επί του οποίου πραγματοποιείται η ανταλλαγή swap νομισμάτων ανάμεσα στο Δημόσιο και στην Deutsche Bank.
Με δυο λόγια, αυτά που χρωστάς θα τα πληρώσεις με τον τρόπο, το νόμισμα και στον χρόνο που έχεις συμφωνήσει με τους δανειστές σου.
Το ποσό που χρωστάς στους δανειστές το εκλαμβάνεις ως ΝΟΗΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ και επ' αυτού στοιχηματίζεις (gambling) σε άλλο νόμισμα και σε νομισματική ισοτιμία FOREX, αφού βέβαια υπογράψεις με αντισυμβαλλόμενους τη συμφωνία ανταλλαγής (swap), η οποία περιγράφει τους όρους του στοιχήματος.
Με αυτήν την οικονομική αλχημεία που βαφτίστηκε «πολιτική απόφαση» μπήκαμε στην ΟΝΕ. Εν συνεχεία όμως η συμφωνία -υπενθυμίζουμε ότι είχε τριακονταετή διάρκεια- αυτή παρήγαγε ετησίως ζημίες λόγω της υποχώρησης του γιεν έναντι του δολαρίου και το 2009 ήταν 21 δισ. ευρώ. Το ποσό αυτό συμπεριέλαβαν ο κ. Γεωργίου και ο κ. Τόμσεν στο χρέος επί ΓΑΠ, εκτινάσσοντάς στο 115% του ΑΕΠ και κατά συνέπεια χρεοκοπήσαμε και λογιστικά.
Ο κ. Τόμσεν μάς υποχρέωσε να τα εξοφλήσουμε καταβάλλοντας 5 δισ. ετησίως (2010-2014).
Πρόσθεσαν στο χρέος της χώρας το πρόσκαιρο οικονομικό αποτέλεσμα μιας πολιτικής (παράνομης;) συμφωνίας, της οποίας το πραγματικό αποτέλεσμα θα φανεί στη λήξη της, το 2030.
Και αυτό κατά παράβαση κάθε κοινοτικού λογιστικού (ΕΛΣ 95) και τραπεζικού κανονισμού αλλά και κατά παράβαση της κοινής λογικής. Διότι είναι αδύνατον να προσθαφαιρείς στις υποχρεώσεις σου τα αποτελέσματα ενός στοιχήματός σου, τα οποία ακόμη δεν τα γνωρίζεις.
Γι' αυτόν τον λόγο τις ετήσιες ενδεχομένως ζημίες από τα swap οι τράπεζες και τα κράτη τις καταγράφουν στις αποσβέσεις στον ισολογισμό τους και όχι στις οφειλές.
Εμείς είμαστε το μοναδικό κράτος στην ευρωζώνη που πλήρωσε προκαταβολικά την ενδεχόμενη χασούρα από ένα στοίχημα swap που θα έληγε ύστερα από 20 χρόνια!
Επειδή όμως αυτοί που το έκαναν σκέφτηκαν και τις ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες τους (που δειλά και αργοπορημένα άρχισαν να προσωποποιούνται) έστησαν για «ξεκάρφωμα» και την Εξεταστική Πρωτόπαπα - Παναρίτη για τα δομημένα ομόλογα, η οποία κατέληξε στο εξής αμίμητο και μοναδικό σε όλη την ευρωζώνη «πόρισμα»: Το swap-στοίχημα αποτελεί μέρος της αξίας των δανειακών συμβάσεων (ομολόγων)!
Η «Εξεταστική», το χωρίς αντίκρισμα «πόρισμα» αλλά και οι μεθοδεύσεις
Κατά την Εξεταστική Πρωτόπαπα υπήρξε «ΥΠΕΡΤΙΜΟΛΟΓΗΣΗ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΞΙΑ ΤΟΥΣ». Οι «σοφοί» του ΓΑΠ ισχυρίστηκαν ότι «τα δομημένα αυτά προϊόντα αποτελούν πακέτο ενός δομημένου ομολόγου και μίας σύμβασης ανταλλαγής επιτοκίων (swap)».
Η ονομαστική αξία καθενός από αυτά αφορούσε αθροιστικά τόσο το ομόλογο όσο και τη συνοδεύουσα αυτό σύμβαση ανταλλαγής επιτοκίων swap. Ο αποχωρισμός του ομολόγου από τη σύμβαση ανταλλαγής επιτοκίων που έλαβε χώρα προκειμένου τελικά να καταλήξουν στα ασφαλιστικά ταμεία μόνο τα ομόλογα χωρίς τη σύμβαση ανταλλαγής επιτοκίων επηρεάζει την τιμολόγησή τους, καθιστώντας την εκ των πραγμάτων μικρότερη της ονομαστικής τους αξίας» -σελ. 71, πόρισμα Εξεταστικής.
Δηλαδή το ύψος του ποσού που χρωστάς σε ένα δάνειο (αξία/ τιμή), εν προκειμένω η αξία/τιμή έκδοσης του ομολόγου, μεταβάλλεται αν ανταλλάξεις το επιτόκιό του, π.χ. από σταθερό σε κυμαινόμενο!
Πολιτική απάτη
Η ονομαστική αξία καθενός από αυτά αφορούσε αθροιστικά τόσο το ομόλογο όσο και τη συνοδεύουσα αυτό σύμβαση ανταλλαγής επιτοκίων swap. Ο αποχωρισμός του ομολόγου από τη σύμβαση ανταλλαγής επιτοκίων που έλαβε χώρα προκειμένου τελικά να καταλήξουν στα ασφαλιστικά ταμεία μόνο τα ομόλογα χωρίς τη σύμβαση ανταλλαγής επιτοκίων επηρεάζει την τιμολόγησή τους, καθιστώντας την εκ των πραγμάτων μικρότερη της ονομαστικής τους αξίας» -σελ. 71, πόρισμα Εξεταστικής.
Δηλαδή το ύψος του ποσού που χρωστάς σε ένα δάνειο (αξία/ τιμή), εν προκειμένω η αξία/τιμή έκδοσης του ομολόγου, μεταβάλλεται αν ανταλλάξεις το επιτόκιό του, π.χ. από σταθερό σε κυμαινόμενο!
Πολιτική απάτη
Σε αυτήν ακριβώς τη φράση κρύβεται όλη η πολιτική (πιθανώς και με ποινική χροιά) απάτη που διέπραξαν, τουλάχιστον όσα από τα μέλη της «Εξεταστικής» με τις οικονομικές γνώσεις τους παρέσυραν (;) και τα υπόλοιπα.
Φυσικά, το αβάσιμο και χωρίς αντίκρισμα «πόρισμα» ουδέποτε εισήχθη στην Ολομέλεια της Βουλής για να ψηφιστεί και να συζητηθεί.
Οι εκδόσεις και εισαγωγές στην αγορά και ο τρόπος υπολογισμού της αξίας όλων ανεξαιρέτως των χρηματοοικονομικών προϊόντων υπόκεινται σε νόμους και σε τραπεζικούς κανονισμούς και δεν αποφασίζεται ούτε σε «εξεταστικές» ούτε κατά το δοκούν από «δημοσίους» υπαλλήλους.
Η σύγκρουση συμφερόντων οικονομικών και πολιτικών στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη (Ε.Ε.) λόγω της κρίσης και των αντιθέσεων έχει εκρηκτικές διαστάσεις. Τα απόνερά της έφεραν στην επιφάνεια πρόσωπα και μεθοδεύσεις.
Φυσικά, το αβάσιμο και χωρίς αντίκρισμα «πόρισμα» ουδέποτε εισήχθη στην Ολομέλεια της Βουλής για να ψηφιστεί και να συζητηθεί.
Οι εκδόσεις και εισαγωγές στην αγορά και ο τρόπος υπολογισμού της αξίας όλων ανεξαιρέτως των χρηματοοικονομικών προϊόντων υπόκεινται σε νόμους και σε τραπεζικούς κανονισμούς και δεν αποφασίζεται ούτε σε «εξεταστικές» ούτε κατά το δοκούν από «δημοσίους» υπαλλήλους.
Η σύγκρουση συμφερόντων οικονομικών και πολιτικών στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη (Ε.Ε.) λόγω της κρίσης και των αντιθέσεων έχει εκρηκτικές διαστάσεις. Τα απόνερά της έφεραν στην επιφάνεια πρόσωπα και μεθοδεύσεις.
ΥΓ.: Σε καμία περίπτωση η ανωτέρω ανάλυση δεν αποσκοπεί στο να συγκαλύψει τον υπερδανεισμό ή τις τεράστιες αδυναμίες του δημόσιου τομέα και τις ανάγκες για ριζικές αλλαγές και εκσυγχρονισμό. Αλλά αποσκοπεί στο να αναδείξει τη μεθόδευση κάποιων των οποίων τα αφεντικά και οι ίδιοι προφανώς κερδοσκόπησαν από το ελληνικό δράμα.
δημοκρατία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου